Woensdag 14 juni 2017

Nieuws - In het begin van de jaren zeventig maakte Joop Zoetemelk als neo-prof furore in het karakteristieke rood-witte shirt met de namen van een Amerikaanse chocoladereep en een Vlaamse fietsenfirma: Mars-Flandria. De repen stonden niet op de verboden lijst. In onze streken werden ze grootschalig in de markt gezet door een ambitieuze man uit Helmond: Hein Verbruggen. Hij zag in die dagen het licht: hij wilde de grootmarketeer van het beroepsw...ielrennen worden. Bij Heins heengaan zeg ik: het is hem goed afgegaan, in voor- en tegenspoed.

Zoetemelk debuteerde in het zenit van het regime Merckx - hij kon echt niets beter dan knap tweede worden. De sport zelf nam die positie niet in op de ranglijst van andere professionele sporttakken. Vergelijkenderwijs was het armoe, ondanks alle glamour. Het werd Verbruggens streven om het cyclisme op het niveau van het tennis te brengen, met rankings en al. In die geest had hij een Franse ondernemer, multimiljonair Bernard Tapie, mee. Tapie bezorgde Greg LeMond een gage op McEnroe-niveau.

Met het opstuwen van de ambities en in de honger naar het geld werd de nijging naar het kwaad, de donkere kant van de sport niet minder. Uit de atletiek sloop epo het wielrennen binnen. Het werd een duivels karwei voor Hein Verbruggen, vol paradoxen. Hij wilde de sport graag promoten als een glanzend mondiaal vehikel, maar moest tegelijk het middel bestrijden dat de kampioenen dreef. De hand die hij Lance Armstrong boven het hoofd hield was niet schoon. Als marketeer zag hij ook hoeveel televisiegeld de omstreden Amerikaan genereerde. Net als de Tourbazen in Parijs die Hein nog in het oog hadden als mogelijke opvolger van Jean-Marie Leblanc.

Hein was voor de journalisten, ook voor mij, een geweldige man om mee te sparren, bij de koers, of bij hem thuis. Met hem had je altijd een goed stuk, bevlogen, vol transparantie - tot zekere grenzen. Op zijn beroemde gegeven moment kon hij toch niet alles zeggen. Als strateeg was hij daar dan weer te behoedzaam voor, inmiddels doorgedrongen tot de top van de UCI.

Zijn ziekte maakte hem meditatiever, relativerender. Op weg naar het einde werden andere dingen belangrijker. Futiel, het geel en het roze. Als de wielersport schoner is geworden, is het toch voor een deel te danken aan Hein Verbruggen.

JEROEN WIELAERT